skrawek czwarty

"Mówią, że najpiękniejszy uśmiech ma ten, który wiele wycierpiał."

Zobaczywszy Cię na meczu zdziwiłem się ogromnie, bowiem nie przepadałaś za siatkówką. Godzinami mogłem tłumaczyć Ci zasady ,ale zawsze mówiłaś ,że i tak tego nie zrozumiesz. Pomimo to byłaś na każdym granym przeze mnie meczu. Wspierałaś mnie w trudnych chwilach .Wierzyłaś we mnie ,wtedy gdy wszyscy zwątpili w moje umiejętności. Twój widok wywołał uśmiech na mojej twarzy. Byłaś taka nieobecna. Byłaś taka inna. Zdradzał Cię jedynie Twój uśmiech, który bez wątpienia jest najpiękniejszym uśmiechem na świecie. Za Twoim uśmiechem kryją się setki wylanych łez ,tysiące zmartwień i miliony wspomnień . Twoje oczy przepełnione są bólem. Bólem ,który spowodowałem swoją bezmyślnością. Po wygranym meczu pobiegłem w Twoją stronę. Kolejny raz udało Ci się uciec. Kolejny raz pozwoliłem Ci na to ,przynajmniej tak wtedy myślałem. Gdy wyszedłem na parking dostrzegłem Ciebie opierającą się o maskę samochodu.

-Nie musisz nic mówić. Przyzwyczaiłam się do siatkówki, nawet ją polubiłam. Przyszłam ,aby powiedzieć Ci, że zostawiłeś jeszcze u mnie kilka swoich rzeczy. Po prostu Ci je przywiozłam. – mówisz wręczając mi kilka drobiazgów

- Porozmawiajmy. – spoglądam w Twoje tęczówki ,które pozbawione są dawnego blasku

-Nie mamy o czym. –odpowiadasz

-Tosiu proszę. –delikatnie chwytam Twoją dłoń

-Proszę przestań . Nie ułatwiasz mi tego. –strącasz moją dłoń

-Jesteś ogromną częścią mojego życia. Strasznie ważną częścią . Chciałbym cofnąć czas . Chciałbym Cię wtedy nie skrzywdzić–mówię

-Przestań. Nie możesz cofnąć czasu.  Wystarczyło odrobinę pomyśleć zanim mnie zdradziłeś.   Każdego dnia zastanawiałam się gdzie popełniłam błąd. Zastanawiałam się dlaczego to zrobiłeś. Nie chcę znów do tego wracać. Nie komplikuj tego jeszcze bardziej. Proszę pozwól mi odejść.  – odwracasz się

-Przepraszam. Przepraszam za to, że tak bardzo Cię skrzywdziłem. – mówię ,a Ty odchodzisz. Po raz kolejny.

 

„Jak mam o tobie zapomnieć? Jesteś częścią mnie. Żeby cię zapomnieć, musiałbym zapomnieć o sobie.”

 

„Zawód miłosny może zmienić ludzi w potwory przepełnione smutkiem.”

Poszłam na mecz tylko po to, aby oddać Ci rzeczy pozostawione w moim mieszkaniu. Traktowałam to jako ostatnie drzwi, które trzeba było zamknąć ,aby rozpocząć kolejny rozdział. Chciałam o Tobie zapomnieć, ale czy będę potrafiła? Gdy zobaczyłam Cię na boisku dostrzegłam w Tobie dawnego Wojtka. Tego ,za którym tak bardzo ostatnimi czasy tęskniłam. Widziałam ,że błądzisz wzrokiem po hali , nie wiem jakim cudem mnie zauważyłeś. Nasza rozmowa spotęgowała tęsknotę za Tobą. Byłeś moim Wojtkiem . Byłeś kimś kogo bez wątpienia potrzebowałam. Wypowiedziałeś to jakże wyczekiwane przeze mnie słowo. Przeprosiłeś . Zawsze miałeś z tym trudności, ale teraz przełamałeś się.  Twoje przepraszam nie było zwyczajnym przepraszam. Twoje przepraszam wypełnione było emocjami, bólem i tęsknotą . Twoje przepraszam wywołało u mnie burzę wątpliwości. Targały mną sprzeczne emocje. Chciałam Cię przytulić ,ale nie mogłam.  Chciałam ,abyś dalej gościł w moim życiu, ale nie potrafiłam Ci o tym powiedzieć. Uciekłam po raz kolejny . Po raz kolejny moje oczy pełne były łez . Po raz kolejny pozwalasz mi odejść. Zaczynam zauważać ,że kochasz mnie naprawdę mocno.

„Dziękuję, że kochasz mnie dość mocno, by pozwolić mi odejść.”

*
Dziękuję za każdy komentarz. Dziękuję za Waszą obecność.  Mogę zdradzić Wam ,że ta historia składa się z sześciu skrawków.